Este xoves pola mañá
o Instituto Galego de Vivenda e Solo (IGVS) comunicoulle a Elisabeth que, se ben entra no criterio de ser unha persoa
“con necesidade urxente de vivenda”,
a súa solicitude foi desestimada porque “(...) sen discutir a
precariedade da súa situación, non é quen de acadar unha singularidade tal
que permita diferenciala da que están a padecer a meirande parte dos outros
cinco mil demandantes de vivenda de promoción pública da provincia (3500 deles
demandantes de vivendas no concello da Coruña) (...)”.
Ademais, incomprensíbelmente
na súa resposta tenta culpabilizar
novamente a esta muller do erro
cometido polo IGVS ao adxudicarlle no 2011 unha vivenda ubicada nun
cuarto piso sen ascensor, ao non ter tido en conta o informe médico que
sinalaba que Elisabeth ten fibromialxia. De feito, as propias
traballadoras do IGVS comentáranlle a ela no seu momento que se tratara dun
erro informático e que o eliminarían do seu expediente para que non constase
como que rexeitara unha vivenda, pois non se correspondía coa realidade, compromiso
non cumprido que agora empregan para atacala.
Polo tanto, logo
de meses onde a vida de Elisabeth, coma a das outras 3.500 familias na súa
mesma situación, converteuse nun expediente que as diferentes administracións e
o poder xudicial trataron coma un papel mollado, a decisión final desembocou
non só na insatisfacción dun dereito
básico, senón na revelación de que, cando
a administración asume que unha persoa precisa con urxencia unha vivenda, o
seguinte paso é unha competición apupada polo propio Instituto da Vivenda
(IGVS) e os Servizos Sociais do concello da Coruña por ver quen está máis
excluída socialmente. Que debería facer Elisabeth e as outras familias pra
avanzar postos nesta carreira? Cortarse un brazo? Acumular máis fillos?
Daríanlles máis puntos se se esforzaran por contaxiarse dalgunha enfermidade?
É indignante
que o propio IGVS alegue que a día de hoxe 3.500 familias agardan por unha
vivenda, obviando a realidade vergoñenta de que nesta cidade hai 20.000 vivendas baleiras segundo o INE -300.000 en
toda Galiza-, unha cantidade que excede incluso o número de familias que
precisan un fogar, mais que ningunha institución está dando pasos por tentar
poñer ao servizo dunha demanda social que se torna cada día máis dramática.
Por qué non se dan por aludidas as
institucións públicas na súa incompetencia para conseguir poñer máis vivendas a
disposición da cidadanía? Incluso, é máis, se hai 3.500 familias á
espera de vivenda, por qué inda hai
5 sen adxudicar? Quérennos dicir que non só Elisabeth, senón ningunha das
outras milleiros de familias entran nos requisitos do IGVS?
En lugar de
cumprir ca súa responsabilidade na xestión da vivenda para as persoas que o
precisan,
sinalada no Artigo 3 da Lei 3/1988 de
creación do Instituto Galego da Vivenda e Solo, o IGVS está
optando por abandonarse a un discurso clasista e mendicante, asociando o
dereito básico á vivenda a unha situación de marxinalidade, na que as persoas temos que competir por demostrar
quen é o máis pobre. Só así están dispostos a colaborar, relegando
o dereito á vivenda a unha sorte de “condición social” en lugar de asumir que
se trata dunha garantía xurídica. Malia a que noutros países europeos respéctase
este dereito, ou mesmo están prohibidos os cortes de luz e auga durante o
inverno, no Estado español, podre de corrupción política e estafas bancarias,
ter un teito no que acubillarse segue dependendo dos cartos que teñas para
pagalo, inda que todo o territorio estea inzado de urbanizacións fantasma.
Namentras, o parque de vivendas mercado aos bancos cos
cartos de todas as galegas e galegos non se están poñendo ao servizo destas familias
que agora as necesitan. Sen embargo, o seu uso está sendo rapidamente
disposto pra vendelo
a fondos de inversión favorecendo e incentivando a especulación contra o
dereito básico á vivenda.
Elisabeth está na rúa, sen
solución, invisibilizada e criminalizada. Canda ela, 3.500 familias agardan por
un dereito que se convirte en caridade institucional e estigma social, ao
relacionar unha necesidade básica con exclusión e marxinalidade, cando na
realidade é unha necesidade sistémica nunca satisfeita.
A Constitución,
co dereito á vivenda recollido no seu Artigo 47, semella non ser máis que unha folla de ruta
histórica que so serve pra manter a orde de clase e poder rexente. O Artigo
25.1 da Declaración Universal de Dereitos Humanos, unhas bonitas verbas do que “debería
ser” pero que a ninguén lle importa que non sexa: “Toda persona tiene derecho a un nivel de vida
adecuado que le asegure, así como a su familia, la salud y el bienestar, y en especial la alimentación, el vestido, la
vivienda, la asistencia médica y los servicios sociales necesarios; tiene
asimismo derecho a los seguros en caso de desempleo, enfermedad, invalidez,
viudez, vejez u otros casos de pérdida de sus medios de subsistencia por
circunstancias independientes de su voluntad”.
Vivimos nun Estado que
ningunea a necesidade das persoas pero favorece o atentado vivencial contra os
nosos dereitos. Vemos como os poderes xudiciais condenan á pobreza e á miseria á
maioría social ao tempo que favorecen o fraude fiscal e a impunidade dunha
minoría. Sentimos como as institucións enfrontan entre si a “os necesitados”
pra salvagardar o estatus social dos máis enriquecidos. Neste inverno as rúas énchense de persoas sen teito, desafiuzadas e
esquilmadas polo Capital, namentres nas mesas de quenes gobernan repártense os
beneficios acadados mediante a sangría capitalista das nosas vidas.
Porque non é so Elisabeth, se
non que a todas e todos négasenos o
dereito á vivenda, dende STOP Desafiuzamentos, xunto ca cidadanía da Coruña,
seguiremos a loitar por unha solución para esta situación inxusta e inhumana. A
día de hoxe os poderes “públicos” son so iso, poder, ostentado por unha minoría
para escravizar e precarizar á maioría social. Alén da estigmatización e
criminalización da nosa condición social, as institucións ao servizo do Capital
nada van facer por nós. Debemos ser o pobo quenes fagamos respectar os nosos
dereitos. E se vivir é un dereito, ter casa tamén. Non cesaremos ate que isto
sexa realidade.
No hay comentarios:
Publicar un comentario