A unha compañeira coa que estamos en contacto dende comezos de ano
chegoulle hai unhas semanas a sentencia firme de desafiuzamento. Ela
vive xunto á súa nai nunha vivenda sen contrato (en precario), e a
pesares de estar enferma é a encargada de coidar a súa nai as 24 horas,
sobrevivindo coa pensión de discapacidade da nai (365'90 €).
Dende case o comezo do
proceso, estivo dando tódolos pasos posibles para evitar verse na rúa:
contactou con Servicios Sociais, pediu unha valoración de dependencia
para a súa nai, apelou ó Convenio entre Xunta, Concellos e Poder
Xudicial atestiguando a situación de vulnerabilidade social que
atravesa, solicitou vivenda social á Xunta pola vía ordinaria e a
directa (artículo 48 do Decreto 253/2007 da Xunta de Galicia).
A
súa experiencia cos Servicios sociais do Concello da Coruña e
concretamente ca súa asistenta social de referencia, non lle está a dar
os resultados que ela precisa neste momento, xa que apenas lle
proporcionan información, non lle están prestando apoio e, pese a
tratarse de Servizos Sociais, non amosan ningún tipo de empatía coa súa
situación. En lugar de tratala como unha persoa con dereitos, a
traballadora social está a exercer sobre esta muller unha posición de
control e superioridade, actitude que revela unha total falta de
profesionalidade por parte dunha persoa cuxa función é apoiar a quenes
se atopan en situación de vulnerabilidade social. Chegou a chamala por
teléfono e despois de reprendela e culpabilizala, mesmo lle dixo que por
qué non marchaba para Uruguay.
A súa situación é extensible ós
milleiros de persoas que sufren a indiferencia da Administración á hora
de garantir os seus dereitos.
Nesta cidade non se desahucia!
Nin xente sen casa, nin casas sen xente!!
No hay comentarios:
Publicar un comentario